Saamhorigheid

Saamhorigheid was precies wat ik voelde toen ik op 1 oktober midden op het Malieveld stond. Tussen de boeren, de medewerkers en de periferie van de agrarische sector. Elk boerenbedrijf houdt TIEN mensen aan het werk en ‘voedt’ hun gezin. Dat wordt nog wel eens vergeten. Maar omgekeerd is ook het geval: zonder die tien mensen zijn wij als boer nergens met ons bedrijf.
Toen ik de eerste geluiden opving van de boerenprotestactie, was het niet mijn bedoeling om naar Den Haag te gaan. Natuurlijk snap ik de in de loop van de jaren opgebouwde frustraties maar al te goed. Maar ik beeldde mij in om daar met een bord ‘ik ben het zat!’ te gaan staan. Dat zou bijna lachwekkend zijn en absoluut geen indruk maken.
Toen begon het initiatief te groeien. Steeds meer boeren en trekkers sloten zich bij de actie aan. Wat zou het geweldig zijn als we ons eens écht kunnen laten zien aan Nederland. Hier zijn we! Wij zorgen voor goed, gezond en veilig voedsel. En dat doen we met liefde en plezier 365 dagen per jaar! Boer zijn is niet zomaar werk, het is een manier van leven. Dus besloot ik om toch te gaan.
Natuurlijk draaien alle boerenbedrijven gewoon door op zo’n dag. Je werkt zoveel mogelijk in het voren. ‘s Ochtends vroeg voer je zelf de zeugen omdat Tonnie en Bram de biggen moeten laden. En ‘s middags zouden ze de zeugen voeren en de weekgroep insemineren. Tonnie en Bram moesten een stapje extra zetten zodat ik er een dag tussenuit kon. Op alle andere boerenbedrijven waarvan iemand is gaan actievoeren, zal het er vergelijkbaar aan toe hebben gegaan.

In de bus naar Den Haag zat ik naast een akkerbouwer uit het noordelijkste puntje van Groningen. Onderweg genoten we van de spandoeken in de weilanden, de trekkers die onderweg waren en de filmpjes die we op onze smartphones voorbij zagen komen. Ook hadden we leuke gesprekken. Zijn pootaardappelen gaan de hele wereld over. Hij vertelde dat buurjongeren met hun trekkers onderweg waren naar Den Haag. De avond voor dé dag om 20.00 uur gingen ze al op pad. En juist op dat moment belandden we in de file. We reden naast een rijtje trekkers en kwamen tot stilstand, pal naast de trekker van zijn buurjongen. Hoe bijzonder is dat!
Toen we uitstapten reden overal trekkers. Het geluid voelt een beetje als thuiskomen, maar midden is de stad is dat toch wel een beetje vreemd. De stoepen stonden vol met mensen die met open mond stonden te kijken naar deze trekkerstoet, waar geen eind aan leek te komen. Er werd gelachen, geklapt en gezwaaid en duimen werden opgestoken. De sfeer was super! Midden op het Malieveld stond ik zomaar naast Janny: vriendin en collega-varkenshoudster. Zij was met de trein gekomen en had onderweg kaas en worst uitgedeeld. Leuke en spontane reacties kreeg ze voor haar uitdeelactie. Mensen waarderen je en jouw dagelijkse werk. Je doet ertoe, je er mag zijn. Dat geeft een goed gevoel!
Midden op het Haagse grasveld ervoer ik maar één gevoel: saamhorigheid. Ter plekke werd ik emotioneel. Boer zijn is vaak een eenzaam beroep. En dat de politiek en de media je dag na dag negatief wegzet. Er wordt veel over je gepraat, maar niet met je….. En nu stonden we daar. Samen.

Sabine Grobbink
Trots varkenshoudster