'De (on)zin van rectificeren'

In de journalistiek is het openlijk toegeven van fouten en corrigeren ervan geen normaal gebruik. Op tv en radio worden fouten uiterst zelden expliciet gerectificeerd. Dat geldt ook voor omissies in vorige edities van kranten en andere bladen. Bij digitale media kunnen fouten in journalistieke webpublicaties elke minuut van de dag worden weggepoetst. In een nieuwsupdate kan een lezer vaak niet meer achterhalen wat is bijgewerkt.

Lopen partijen als gevolg van een een feitelijk onjuiste publicatie of uitzending reputatieschade op, dan krabben ze zich eerst achter de oren voordat zij een rectificatie eisen. Zo'n vervolgbericht genereert opnieuw aandacht en kan de schade zelfs vergroten.

Toch is het moedig dat het Italiaanse 'Consorzio del Prosciutto di Parma' zich over haar landsgrenzen heen inspant om het parmahamimago hoog te houden. In 'De voedsel BV' van VPRO Tegenlicht op 7 november ging het over de productie van parma- en serranoham, gedroogde rauwe hammen uit Italië en Spanje met eigen productieregels en een eigen smaak. In die uitzending werd uitgesproken dat die hammen net zo goed afkomstig zouden kunnen zijn van Brabantse varkens.

Op hoge poten meldde het parmahamconsortium zich bij de redactie van VPRO Tegenlicht. Parmaham is immers gemaakt van de achterham van Italiaanse varkens en dat is in Italië bij wet vastgelegd. Keurig rectificeert de redactie die foute suggestie op hun website.

Natuurlijk is er geen hond die zo'n 'rechtzetbericht' leest. Online is de uitzending over ons voedselsysteem inclusief die fout ongelimiteerd terug te kijken. Willen de Italianen echt wat met hun rectificatie bereiken, dan moeten ze eisen dat de makers het tekstdeel aanpassen. Alleen dan heeft een rectificatie echt zin.

Jos Thelosen
Varkensredacteur