'En toen werd het stil…'

De maand december zorgt bij mij niet voor somberheid. De opkoopregeling doet dat wel. Ik heb net gekeken op de website van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland (RVO), waarop bijgehouden wordt hoeveel bedrijven zich ingeschreven hebben voor de Lbv en de Lbv-plus. Op dit moment hebben 565 varkensbedrijven zich aangemeld. En dat is exclusief gemengde bedrijven met varkens. Dat aantal vind ik heel hoog.

Natuurlijk weet ik niet precies hoe moeilijk de persoonlijke afwegingen zijn geweest, maar ik kan mij er wel iets bij voorstellen. De zakelijke overwegingen zijn prima te volgen, zoals afwegingen die te maken hebben met het ontbreken van een opvolger. Maar er zijn ook mensen die murw geslagen zijn en geen toekomst meer zien. Zij gooien min of meer de handdoek in de ring. Dat vind ik verdrietig. Vooral ook omdat het er ook zo veel zijn. Maar bovenal ben ik blij dat ze er financieel (hopelijk) goed uit kunnen stappen.

De beslissing nemen om je bedrijf te beëindigen, is één. Maar echt stoppen met je bedrijf, wat vaak je levenswerk is, is een tweede. Velen zijn boer in hart en ziel. Dan wordt het langzaamaan steeds stiller op de bedrijven. Geen dieren meer die verzorging nodig hebben. Geen dierenarts of voeradviseur die langskomt om je te helpen met de bedrijfsvoering. Ik stel mij voor dat die stilte je kan aanvliegen en voor somberheid zorgt.

Ik heb zelfs al gehoord van veehouders die hun beschikking teruggedraaid hebben en nu toch besloten hebben door te gaan. De stilte was niet te doen. Maar dit zijn de grote uitzonderingen. De meesten gaan door met bedrijfsbeëindiging. Vanaf hier wil ik die mensen veel sterkte wensen de komende tijd. Ik spreek de hoop uit dat wij met z’n allen in de sector een beetje blijven omkijken naar deze stoppers.

Manon Houben
Varkensdierenarts