Leuk missiewerk

Laatst kreeg ik twee dames op bezoek. Ze wilden graag eens rondkijken en wat vragen stellen. Natuurlijk kan dat, heel graag zelfs. Ja maar, begonnen ze voorzichtig, we zijn vegetarisch. Nou gaf ik aan, daar maak ik evengoed tijd voor. Ik ben trots op ons varkenhuis en vertel er graag over, aan iedereen.

Dus zo gebeurde het. Eerst naar de wei, waar de zeugen lekker lagen te luieren in hun kuiltje. De schoenen van de dames verklapten dat ze niet op modder hadden gerekend, maar toch even overgestoken over het modderpaadje naar de beer. Natuurlijk wilde Bruintje, zo heet hij, ook wel gekrabd worden op zijn rug. Oe, ie, aaah, ja zo gilden de dames al kriebelend door die rauwe harde bruine haren van Bruintje. Dat is knap voor mensen die nooit een varken, laat staan een beer, hebben geaaid.

De rondleiding ging verder, langs de vleesvarkens in de uitloop, naar binnen. De vragen vuurden ze op me af. Hebben de varkens net zoveel ruimte binnen als buiten? En wat krijgen ze te eten? Oh, geen soja. En hoe werkt de game met varkens dan? Dus we kunnen dan van thuis uit een appel voeren, wow! En hoe lang blijven de biggetjes bij de moeder? 6 weken…En hoe oud worden ze dan voor ze geslacht worden? Vind je het niet moeilijk om ze weg te brengen? Jazeker, omdat het er niet zoveel zijn en ze ook nog kleuren, streepjes en vlekken hebben is het wel eens slikken. Omdat je ze allemaal kent en herkend.

Wat een interesse, en wat een vragen. Dan ben je dus wel een tijdje zoet om zulke mensen rond te leiden. Anderhalf uur om precies te zijn. Wel geeft het me ontzettend veel plezier. Dus toch ook maar eens kijken of een blik in vriezer ze deed gruwelen of dat hun reactie anders was….
Ik liep met ze naar ons ‘winkeltje’ en vertelde dat Michiel ze na het bedanken voor hun leven, ze zelf naar slachterij bij ons in de buurt brengt. Daar worden ze geslacht en haalt Michiel ze zelf weer op om naar de slager te brengen. Die snijdt het varken kort en vriest het in een vacuümverpakking in. Dan komt hun tweede carrière bij ons in het Vair Varkenshuis, bij ons in de vriezer. En worden er deze lekkere producten allemaal van gemaakt, en ik zwaai de vriezer open.

Het was even stil….Toen begon de ene dame, terwijl ze de andere diep in de ogen keek: Ja, maar we weten wél dat ze nu een goed leven hebben gehad hier….. Ja, dat is waar antwoordde de ander. Hmmm ja, die BBQ-worstjes zien er wel lekker uit. Zullen we die dan toch maar gewoon proberen? Mijn maag zal er toch wel weer even aan moeten wennen. Maar hiervan weet ik hoe ze geleefd hebben en de varkens zien er zó blij uit. Die moeten wel gelukkig zijn. Ik pakte het netjes in een koeltasje, en de dames verlieten het Vair Varkenshuis mét vlees.
Ik kan het bijna (nu nog) niet geloven. Je moet er wat voor doen, maar in alle openheid, praten en rondleiden van mensen is soms net missiewerk. Leuk missiewerk!
 

Marijke Nooijen
Varkensonderneemster