Schaalvergroting Vlaanderen in beeld

Schaalvergroting in de veehouderij en de invloed op de directe leefomgeving zijn eveneens punten van discussie bij onze zuiderburen. De Vlaamse overheid stelde de vraag of er grenzen gesteld moeten worden aan de bedrijfsgrootte, in verband met de megastaldiscussie, op bepaalde locaties. Dit heeft invloed op de ontwikkeling van de land- en tuinbouwsectoren de komende decennia. Daarom is het rapport schaalgrootte en schaalvergroting in de Vlaamse Land- en tuinbouw 2014 opgesteld. De afdeling Monitoring en Studie van de Vlaamse overheid Beleidsdomein Landbouw en Visserij voerde het onderzoek uit.
Het Vlaams Parlement en de Vlaamse provincies hebben interesse in het onderwerp, omdat zij willen weten of zij hun houding moeten veranderen over het vergunningenbeleid. Uit de gegevens blijkt dat – wanneer de Nederlandse normen gehanteerd worden – de problematiek van de megastallen zich in Vlaanderen niet acuut voordoet. Daarom behoeft het volgens de bestuurders niet meer aandacht dan nodig.

Meerdere locaties
In de Vlaamse varkenshouderij heeft 95 procent van de vleesvarkensbedrijven minder dan 1.566 dieren en één procent minstens 2.789 dieren. Het gemiddelde over de grootste vijf bedrijven bedroeg 17.723 vleesvarkens. Dit oogt spectaculair veel, maar het rapport vermeldt dat één bedrijf meerdere locaties kan tellen. De samengetelde aantallen zeggen dus weinig over de impact van schaalgrootte op de onmiddellijke leefomgeving.
Op de zeugenbedrijven in België zitten in regel minder dan 497 zeugen. Eén procent van de bedrijven heeft minstens 978 dieren en het gemiddelde van de grootste vijf biggenproducenten bedraagt 3.700 zeugen.