Wat een spektakel

Op maandag zijn de meeste deelnemers aan Alpe d’HuZes gearriveerd. Er is een constante stroom van fietsen in en uit de lift van het hotel, welke een mooie plek op het balkon krijgen. Het complex is opgevrolijkt met vlaggen van bedrijven die werkzaam zijn binnen de varkenshouderij. De varkenshouderij is overal nadrukkelijk aanwezig. Mooi toch!

Onder leiding van Pieter Vlemminx reden we de eerste gezamenlijke tocht van BIG Challenge-deelnemers. Een aantal verkoos hun eigen route en hun eigen tempo. Verschillende fietsen, verschillende mensen, verschillende trainingsroutes, verschillende voorbereidingen, maar tijdens het gezamenlijk eten allen in ons Varkens zijn cool-shirt met allemaal het zelfde doel.

De eerste deelnemers hebben hun eerste klim erop zitten en je ziet volop blije en nog uitgeruste gezichten. Bij de vele vrijwilligers zijn de gezichten wat bedrukt. Er wordt veel werk verzet en dat terwijl in principe niemand op elkaar is ingespeeld. Wat een organisatie en wat een spektakel. Erg imposant allemaal.

Vanuit Nederland met de auto in Bourg –d’Oisans – aan de voet van de Alpe d’Huez - aangekomen, rijden we naar boven, naar de top van de berg. Bij het zien van de berg lijkt het een weg die onbegaanbaar is. Zwaarder dan wat we aan kunnen en stoppen wordt overwogen. Een parallel met de varkenshouderij.

De varkenshouderij zit in zwaar weer. Moeten we er wel mee doorgaan, is het geen heilloze weg? Maar het voelt alsof je geen keuze hebt en gaat door. De berg wordt beklommen en ik kan jullie verzekeren; een moeizame weg maar als je het eindpunt weer in zicht hebt, geeft het een geweldig gevoel.

En als je er na een tijdje op terug kijkt, ben je trots op dat wat je hebt bereikt. Eigenlijk is dat fietsen of het houden van varkens toch wel erg leuk. Afzien, maar ook heel mooi. En we moeten het samen doen. Doorbijten en hopen dat het lukt.

Lianne Huijben
Varkenshoudster in Odiliapeel