In welke rol zitten we?

Vorige week was ik op excursie in een tehuis voor kinderen die uit huis geplaatst zijn wegens geestelijke en/of lichamelijke mishandeling door hun ouders. Het was een indrukwekkend bezoek. De begeleiders vertelden bijvoorbeeld over een meisje dat 30 littekens van brandwonden op haar rug had. Haar moeder drukte sigarettenpeukjes uit op haar rug.

Elke keer als het meisje de kans kreeg, wilde ze weer terug naar haar moeder. Tot nu toe kwam ze telkens terug in het tehuis, weer met nieuwe littekens erbij. Haar moeder was vroeger hetzelfde overkomen. Niet te begrijpen. Het meisje zit gevangen en komt niet uit deze vervelende situatie. De hulpverleners vertelden hoe machteloos ze zich voelden. Hopelijk krijgt het meisje goede hulp en heeft ze op een dag voldoende moed en inzicht om de stap naar een beter leven te zetten.

Diep onder de indruk ging ik naar huis. Als je dan na een tijdje terugdenkt aan de ingrijpende zaken die je in het tehuis hebt gezien en gehoord, leg je natuurlijk de link naar je eigen werk en je eigen sector. Ook al zijn het op het eerste oog totaal onvergelijkbare dimensies, toch meen ik parallellen te zien.

Iedereen die actief is in de varkensvleesketen levert zijn of haar bijdrage. We maken voer, we houden varkens, we slachten varkens, we verwerken en verpakken vlees en we verkopen het vlees. Iedereen krijgt daarvoor een beloning, behalve degene die de varkens houdt. Die werkt onder de kostprijs. Je denkt dan krijgt de varkenshouder zeker toch wel veel waardering op een andere manier? Maar ook dat valt tegen.

Beste lezer; help mij eens. In welke positie zitten wij? Die van de machteloze hulpverlener die niets kan doen? Zijn we de moeder? Zitten we in de rol van de patiënt die het niet lukt om uit die vicieuze cirkel te stappen en dus meer en meer littekens oploopt?