Bedankt Fred

De dekafdeling is mijn favoriete plek in het bedrijf. Hier worden de zeugen gedekt en draait de motor van het bedrijf. Ik neem altijd de tijd met de controle op berigheid en insemineren. Natuurlijk is een goede zoekbeer onmisbaar. Twee keer per dag loopt hij de berenparade. Veel werklust en stank, dan heb je een goeie. De beren zoek ik zelf uit de speengroep. Twee omdat een alleen in de opfok eenzaam is.

Ik geef ze een naam, een leuke voor het werkplezier. Zo hebben we al verschillende combinaties gehad. Nu hadden we een Fred en Barney van de Flintstones. Fred had ik uitgezocht op zijn mooie aftekening, prachtige zwarte broek en stoere zwarte kop. Hij was de dikste uit de groep en dacht dat hij daardoor wel dominant zou zijn. Maar nee, Fred was rustig en echt een gezellige man met een stralend humeur. Altijd goede zin!
Eigenlijk de ideale zoekbeer.

Op een dag lag collega Barney dood in zijn hok. Niet ziek geweest, voerbak leeg. Fred was alleen en best wel van streek. Hij miste zijn kameraad. Ik ben opzoek gegaan naar twee nieuwe zoekberen.

Fred vond het wel gezellig twee collega's naast zijn verblijf. Hij gluurde regelmatig door de kieren van zijn hok naar de buren. De nieuwe beertjes Tom en Jerry groeide snel, van kleine speenbig naar baldadige puber. Ze mochten een rondje lopen voor de dames, de berenparaden. Eerst wat verlegen door al die blikken, maar na wat aanmoedigingen van de dames gingen ze zich echt als stoere beren gedragen. Ook Fred werd hierdoor nog meer gedreven, er was immers concurrentie.

Op een avond heeft een oudere zeug die was losgebroken het deurtje van het verblijf van Tom en Jerry open gemaakt. Tijdens de voerbeurt trof ik daar de jonge beren en de oudere zeug aan. Het zal wel feest zijn geweest, want moe en voldaan stuurde ik ieder weer terug naar hun verblijf. Fred was er zelfs een beetje stil van. Maar vanaf die dag waren Tom en Jerry niet meer te houden en deden niks anders meer dan vechten. Van broers, collega's waren het elkaars concurrenten geworden.

Ze moesten zo snel mogelijk gescheiden worden en dat betekende afscheid nemen van Fred. Natuurlijk wist ik dat die dag zou komen......
Op woensdagochtend zeven uur staat daar de vrachtwagen. Acht zeugen op leeftijd zijn al geladen. Dan is Fred aan de beurt. Ik wil hem zelf uit zijn hok halen. Hij vertrouwd mij en loopt met zijn altijd goede humeur met mij mee. Ik voel mij wat weeïg en een traan. Het was zo’n fijne beer, precies zoals je graag een beer zou willen hebben. En nu gaat hij weg. Natuurlijk weet ik dat het beter is, maar toch. Verstand en gevoel gaan niet altijd samen. Een meter voor de klep blijft Fred staan. Hij verzet geen poot meer en wij wachten rustig af. Hij is inmiddels zo groot, daar druk je niet tegen aan. Na een minuut stapt hij aarzelend op de klep, hij gaat omhoog en loopt de wagen op.

Dag Fred je was een super goede beer.
Ben wat uit mijn doen, voel mij een verrader maar zo gaat het op een varkensbedrijf. Net als alle andere varkens, na een goede verzorging gaan ze op enkele reis, ook Fred.

Sabine Grobbink
Varkenshoudster