Kop in het zand voor brand

Zelf heb ik goddank nog nooit een brand meegemaakt. Maar als verslaggever van de krant ben ik wel een paar keer als de wiedeweerga naar een brandend gebouw gescheurd. De uitslaande vlammen en de ontredderde gezichten van de bewoners zal ik niet snel vergeten.
Gelukkig vielen er bij de branden waar ik naar toe moest geen slachtoffers. Hoe het moet zijn als dat wel zo is, dat kan ik me amper voorstellen. Dat wíl je je ook niet voorstellen. Dus plaatste ik een rookmeldertje vlak nadat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt, en stak ik daarna mijn kop weer in het zand. En ik ben niet de enige. Op de site van de brandweer las ik dat driekwart van de Nederlanders de kans op brand onderschat.

Varkenshouders zijn ook maar mensen, dus ook zij zijn zich niet altijd bewust van de risico’s. Toch lopen zij meer gevaar. Want de kans op brand in een stal is zes keer groter dan in een woonhuis, zo vertelde René Hagen me. Hij is lector brandpreventie aan de Brandweeracademie van het Nederlands Instituut Fysieke Veiligheid en ik interviewde hem voor een artikel dat ik voor Varkens schreef over stalbranden.
René Hagen weet als geen ander wat de gevolgen van een brand zijn en hij vindt de regels die Den Haag stelt te soft. Als in het bouwbesluit ook van dieren uitgegaan zou worden, dan zou je een mooi haakje hebben voor het stellen van eisen, vindt hij.

Maar de overheid gaat wat minder voortvarend te werk. Net zoals de deelnemers aan het Actieplan Stalbranden (2012-2016). Zij zijn blij met de eerste resultaten die ze boekten. Zo is het vanaf januari bij nieuwe stallen verplicht dat de technische ruimte minimaal een uur brandwerend is en worden er hogere eisen gesteld aan het, nu nog vaak licht ontvlambare, isolatiemateriaal.
Hoe ver moet je gaan wat betreft preventie? Moet je het helemaal dichttimmeren? Kan dat eigenlijk wel? Wat dat betreft ligt er ook wel een rol bij de verzekeraars. Die stellen zelf ook steeds meer eisen. Zo verplicht Interpolis agrarische bedrijven die bij hen verzekert zijn om eens in de vijf jaar hun elektra te inspecteren.

Wie zijn zaken goed op orde heeft, ziet dat in zijn verzekeringspremie terug. Misschien helpt dat wel beter om de hoofden uit het zand te trekken dan strenge regels of een dure voorlichtingscampagne. Want, zoals een woordvoerder van Univé me mailde: ‘Een stalbrand waarbij dieren omkomen laat een diepe indruk achter, niet alleen bij de veehouder maar ook bij de bestrijders van de brand en bij mensen in de omgeving. Daarnaast heeft het natuurlijk ook grote financiële consequenties voor de agrariër. Een goede verzekering kan natuurlijk de pijn enigszins verzachten maar het zal enkele jaren duren voordat het getroffen bedrijf er weer helemaal bovenop is.’
 

Astrid Potters
Redacteur Varkens