Shit happens

Afgelopen zomer las ik op mijn strandbedje een interview met Jan Leyers in de zaterdagbijlage. De aanleiding was dat de Belg Zomergasten ging presenteren, maar Leyers is een veelzijdig man, bleek al snel uit het artikel. Zo is hij ook nog muzikant (Soulsister, The Way To Your Heart) en filosoof.

In de krant verbaasde Leyers zich over het in het straatbeeld oprukkende fietshelmpje. Voor hem stond dit synoniem voor het steeds meer willen beheersen van het leven. Maar ongelukken, pech en risico’s horen er nu eenmaal bij, pleitte hij. Een samenleving die daar niet aan wil en met alle macht alles probeert te reguleren, verstikt zichzelf. Kortom: shit happens.

Terwijl de temperatuur buiten regelmatig het vriespunt raakt, herinnerde ik me dit artikel weer. Voor Varkens had ik net Joost Pennings gesproken. Hij is hoogleraar marktkunde aan de Wageningen Universiteit en een autoriteit als het gaat om risicomanagement.

Pennings meent dat risicominimalisering in de varkenshouderij zeker geen overbodige luxe is. De varkensprijzen zijn laag, de voerprijzen hoog, er is veel vreemd vermogen en ook nog sprake van een sterke specialisatie. Termijnmarkten bieden uitkomst, volgens de professor. Steeds meer initiatieven worden er ontplooit om gezamenlijk, bijvoorbeeld in de vorm van een coöperatie, met termijncontracten het risico op een slechte prijs te verminderen.

Hedgen, margin calls, het is ‘pretty complex’, aldus Pennings. Ik denk ook niet dat er veel varkenshouders zijn die omdat ze de termijnmarkten zo interessant vinden, voor het vak gekozen hebben. Toch schijnen ze niet meer zonder te kunnen. Dat zal wel horen bij de verdere professionalisering van de beroepsgroep.

Je hoeft ook niet alles af te dekken, alleen het percentrage waarvan je zekerheid wilt hebben, zegt Pennings. Dat geeft wat lucht want ondernemen, lef en dus ook risico’s zijn en blijven altijd met elkaar verbonden.