Vrijheden en beperkingen

Toch valt niet te ontkomen aan de stikstofproblematiek, boerenprotesten en de industrialisering van de landbouw. ‘Waarom komen er overal nog steeds immens grote varkensstallen bij, terwijl kleinere familiebedrijven die juist gewenst zijn het veld ruimen’, stelt een van mijn disgenoten. ‘Ik heb niets tegen boeren, maar moet het allemaal zo groot? En waarom gaat zo’n varkensondernemer niet zelf onder de uitlaat van de luchtwassers van zijn stallencomplex wonen en zadelt hij de omgeving op met de grootschalige varkensactiviteiten?’

Een andere mee-eter haakt er meteen op in. ‘De varkensstapel in Nederland blijft maar toenemen, terwijl het vlees vrijwel allemaal naar het buitenland gaat. En wij zitten hier met de mest, stank, emissies van broeikasgassen en fijnstof, vrachtwagens volgepropt met zielige varkens en grote risico’s op zoönosen. De sector moet aan banden worden gelegd.’

Een ongenuanceerde informatiestroom vliegt over de tafel en de discussie is levendig. Rustig luister ik alles aan en voed het gezelschap af en toe met opmerkingen als: ‘Weet je nog dat daar en daar ook ooit varkensstallen stonden.’ Of ik stel een tegenvraag, zoals: ‘Waar haalt een varkenshouder de varkensrechten vandaan als hij een moderne stal met meer leefruimte voor zijn varkens erbij wil zetten? Ergens moeten dan boeren stoppen en die omgeving wordt varkensarmer.’

De suggestie dat de overheid de rechten van de varkensboeren die meedoen aan de saneringsregeling zou moeten vernietigen, heb ik meteen ingekopt: ‘Er komen 7 procent minder varkens in Nederland.’ Veel te weinig, is de reactie. Halveren. ‘Waarom dan niet meteen alle varkens het land uit?’, vraag ik. ‘Zo rigoureus hoeft het nou ook weer niet, we hebben boeren nodig voor het zeker stellen van onze voedselvoorziening.’

Uiteindelijk komen we tot een gedeelde conclusie: boeren dienen de vrijheid te krijgen om binnen de kaders te kunnen werken aan een gezonde toekomst voor ons allemaal.

Jos Thelosen
Varkensredacteur