Dier of mens?

De varkenshouderij maakt grote stappen in de dialoog met de samenleving. Trotse ondernemers gaan de discussie aan, de netelige onderwerpen niet uit de weg en bouwen respect op. Dat is een ontwikkeling van de laatste jaren en het is dé manier om uit te dragen wat je doet, hoe, waarom en met welk resultaat. De sector versterkt zijn draagvlak en wint aan zelfvertrouwen. En terecht want we hebben meer mooie verhalen dan soms luisteraars en kijkers.

En daar wringt het bij mij. De maatschappij, de burger, de consument, allemaal vinden ze iets of niets van de dierhouderij. Die megastallen voor varkens, al die dieren in een stal, allemaal gereduceerd tot een nummer. Dat is niet het plaatje uit Ot en Sien toen alles nog overzichtelijk was en we vlees haalden bij de zelfslachtende slager. Of nog een stap verder terug: oktober slachtmaand en het met etensresten VETgemeste varken aan de ladder.

Wil de consument dat terug? Sommigen misschien. En als we er dan een stadsboerderij van maken, is het lekker dichtbij, leuk om te zien en we kunnen dan zelf zorgen dat het dier een goed leven heeft gehad. Dat dachten ze in Amsterdam ook. Alleen die net afgekalfde koe die dag en nacht stond te loeien om haar kalf vonden ze minder. Die hield ze uit hun slaap. En dus moest het dier maar terug naar de boerderij.

Zit daar niet de kneep? Dat dieren hun welzijn moeten hebben? OK. In de buitenlucht? Graag. Maar zodra die burger van al die diervriendelijkheid last krijgt, en het mensenwelzijn in de knel dreigt te komen, is het hemd nader dan de rok. Dan weten we ineens weer precies dat de mens hoger in de pikorde staat dan het dier.

Kortom het is met dierenwelzijn net als met romantiek. Zoals cabaretier Herman Finkers ooit zong: “ik vind romantiek best, maar het moet wel betaalbaar blijven”.

Daarom vind ik de communicatie rondom big 5566 goed geslaagd. Voor de lol even googlen op big 5566. Even twijfelde ik bij het zien van een kaartje over 5566 qua formaat en opzet een bidprentje inclusief geboorte- en overlijdensdatum. Daarmee werd het wel heel menselijk. De tekst binnenin zette alles weer in balans: “Je kunt dan nu wel dood zijn, de mensen gaan van je genieten. Als ze een stuk van je kopen bij de slager of in de supermarkt. En eenmaal op het bord - het uiteindelijke doel van je leven - kun je met recht zeggen dat je leven geslaagd is: je bent geworden wat je moest worden. Want zo zagen de meeste mensen je, toch. Als een lekker hapje”.
Mijn complimenten aan 5566 eigenaar Gerbert Oosterlaken uit Beers.

Marc van der Lee
Directeur Communicatie VION